Bestemming Odessa

Bestemming Odessa

Op de teller ruim 2.500 kilometer,mijn motor is mijn beste vriend ( op dit moment ). Tom(tom) heeft het helaas al laten afweten in Polen, ik verlaat me dus weer op het oude kaarten-leeswerk. De eerste dagen van de rit voerden door Duitsland en Polen. Recht toe, recht aan. Ik verwachtte een saaie lange rit over snelwegen met jakkerende Duitsers en Pools vrachtverkeer. Niets was minder waar: een mooi glooiend groen landschap, weinig industrie en beschaafde weggebruikers. Via Berlijn rijd ik tot nabij Cottbus waarik bij een oerdegelijke herberg na zo n 650 km halt houdt. Het is even wennen, de hele dag op de motor.Het kritieke zadelpijnpunt ligt dag 1 ongeveer gelijk met een tankbeurt, na 280 kilometer. De volgende dag rijd ik al snel bij Forst Polen binnen.Het wegdek is slecht,maar voor Wroclaw opeens een nieuw maagdelijk wegdek. Het gas kan weer los om even op te schieten. Ik twijfel of ik Auschwitz zal bezoeken maar met een kleine detour van 80 kilometer ligt dat nu wel binnen handbereik. Toen ik eerder de website checkte zag ik dat vanwege de grote aantallen bezoekers nieuwe openingstijden onder begeleiding gelden. Gelukkig niet voor individuele bezoekers: Auschwitz I is tot 19.00 uur open en Birkenau zelfs tot 21.00 uur. Als ik arriveer vertrekken de meeste bussen net,het is dus erg rustig..Zeker in Birkenau een serene stilte.Indrukwekkend! Overnachten doe ik in Wielicka,net onder Krakau. Het blijkteen harstikke leuk plaatsje en herbergt een Unesco Werelderfgoed( zoutmijnen ) Ik kan het bijna niet aan,twee werelderfgoederen op een dag...Die lijst van werelderfgoederen lijkt echt onuitputtelijk. In Japan konden we ook al de een na de ande rafvinken. Voor dag 3 heb ik ingezet op L'viv,in de Oekraine. Zo,n 350 kilometer tot de grens. Pas in Rzeszow beland ik in een eerste file van vrachtwagens. Dit begint weer een beetje te lijken op de grenspassages van vroeger als we naar Polen of Roemenie gingen. De borsjt wordt ook nu niet zo heet gegeten als opgediend en na een uurtje komt er schot in de zaak. Bij Korczowa wil ik de grens over. Nu heb ik me niet heel uitgebreid voorbereid op de tocht, maar natuurlijk wel even op het net gebrowsed. Wat ik las stemde niet vrolijk: lange wachttijden, bureaucratische procedures,norse en/of corrupte douaniers..Ik bereid me dus voor op een lange procedure in de inmiddels kokende zon...Bij aankomst inderdaad een lange rij,maar dat is dan ook het enige. Met een handwijzing wordt ik langs vrachtwagens geloodst en sta meteen vooraan. Alleen de registratie voor het invoeren van de motor vergt wat tijd. De rest is formaliteit. Stempel halen en doorrijden..En dan sta ik dus zomaar in de Oekraine. Mijn devies: geloof niet alles wat je leest. Wat overigens wel bleek te kloppen was de beroerde staat van het wegdek naar L'viv,met als absoluut dieptepunt de wegen in de stad zelf. Bij ons is het wel duidelijk:je hebt zoab ofje hebt het niet. In de Oekraine heb je asfalt in allerlei gradaties: vies zwartasfalt en spekglad, asfalt met hele grote kiezels,geen asfalt, of een beetje asfalt tussen de gaten in de weg...Die gaten zijn eigenlijk zo erg nog niet ( hoewel, wel een aanslag op de motor ) want die kan je makkelijk ontwijken.Kwalijker zijn de bobbels: echt enorme asfaltbulten,die je niet direct ziet. Putdeksels zijn verder een bron van zorgen,of putten waarvan de deksels ontbreken. L'viv zelf is geplaveid met zwarte moppen, maar een en ander ligt schots en scheef.Voor een motor bijna niet te doen..laten we zeggen dat het straatwerk dringend renovatie behoeft. Ik moet mijn rijstijl wat aanpassen  Overigens valt de kwaliteit van wegen na L'viv niet tegen, en sommige stukken zijn zelfs echt goed. Over L'viv zelf verder niets dan goeds. Oude stad,historische kern,Habsburg,koffiehuizen. Het doet denken aan Krakau ( de Polen hebben er lang de dienst uitgemaakt ) maar het is minder druk en nauwelijks ingesteld op buitenlandse toeristen. Aanwijzingen staan sowieso in het Oekraiens of het Russisch aangegeven. Omdat mijn navigatie het heeft begeven lijkt het zaak om het Cyrillische alfabet te leren. Nu is datin principe niet zo ingewikkeld:een leuke avond missie terwijl ik geniet van een wijntje uit de Krim. Het oekraiens kent wat extra letters,die in het russisch niet bestaan. Sommige letters hebben in het oekraiens ook een andere betekenis dan in hetRussisch. In West- Oekraine, waar L'viv ligt, zijn ze pro-europees en Oekraiens-nationalistisch. Ze gebruiken hier dus bij voorkeur het Oekraiens. Veel borden en openbare info stamt nog uit het Sovjet-tijdperk, het is dus even opletten of je met Russisch of Oekraiens te maken hebt. Meer oostelijk en op de Krim zijn ze vooral gericht op Rusland en is Russisch meer in zwang ( de premier schijnt zelfs geen Oekraiens te spreken/schrijven... , maar ja, hij is van origine eigenlijk een Wit-Rus). 

Taal blijft fascineren, het opent deuren als je de lokale taal doorgrondt. Van de week ontving een mailtje van Lieke de Jongh met de verwijzing naar de oratie van Kees Versteegh. Hij was mijn docent Arabisch in het eerste jaar. Hij is met emeritaat en zijn oratie ging over foreigner-directed talk. Ik was helaas niet bij die lezing maar kon hem dus achteraf wel lezen. Ik vind het een prachtstuk over taalverwerving en herken veel in de communicatie tussen mij en de Oekraieners tijdens deze reis...( zie link  ) 

Na L'viv ben ik via de poort tot de Karpaten, Ivano Frankivsk en Kolomyya naar Kamyanets Podilsky gereden. Prachtige tocht, wegen van wisselende kwaliteit en af en toe een stukje off-road. Het landschap altijd prachtig. Een enorm landbouwareaal met suikerbieten-velden, mais, en natuurlijk gele korenvelden en blauwe luchten. Als de vlag van het land. Ik wilde eigenlijk in Ivano Frankivsk rondkijken maar terplekke was het zo druk dat ik net uit Lviv geen zin had om de motor te stallen, bewaking te zoeken.. me daarom gericht op het kleinere Kolomyya dat in de Lonely Planet werd omschreven als een soort spa-resort.. In Kolomyya ligt ook het Pysanky-museum. Nu ben ik niet zo'n museummens, maar kleine bijzondere of buitennissige musea spreken wel aan. Een pysanky is een paasei, het museum heeft ook die vorm  Klein en behapbaar.. Voor de orthodoxe kerk is Pasen een van de belangrijkste christelijke feesten, paaseieren schilderen is hier een serieuze aangelegenheid...Een aantal bijzondere zijn te zien in het reuzen-paasei.. Grappig..! Als ik eind van de middag Kamyanets Podilsky binnen rijd een prachtig uitzicht op het kasteel van deze stad. Het ligt op een rotseiland, gescheiden van het middeleeuwse dorp door een diepe kloof. Zo'n 20 jaar zaten de Osmanen hier. Bizar: de katholieke kerk heeft hier een minaret waarop de Polen nadat ze de stad heroverden een enorm gouden Christusbeeld hebben gezet, een potsierlijk gezicht. Kamyanets is een toeristische attractie, het ziet er allemaal stralend fris uit en is goed in de verf gezet. Overal perkjes en bloembakken, een heel ander gezicht dan de dorpjes waar ik de laatste uren doorreed. Het hotel is ok verrassend hip, met zwembad en vandaag een witte wijn uit Moldavie..

Odessa is inmiddels in zicht. Ik twijfel aanvankelijk over de route: nu al door Moldavie via Chisinau ( de kortste weg ) of bovenlangs. Ik zie wat op tegen de grenspocedure, in-en uitklaren motor.. en de tijd die dat kost bovendien rijd ik de terugweg ook door Moldavie, bovenlangs dus vandaag via Uman. Mooie route, veel politie langs de weg met hun beruchte laserguns. Niets aan de hand zolang je je aan de verkeersvoorschriften houdt. Binnen de bebwouwde kom is dat 60 km p/u. Daarin schuilt hem ook het verraderlijke. het is niet altijd duidelijk waar die begint/stopt.. Verder is er sprake van lintbebouwing en is die bebouwde kom du erg lang, zo gauw je uit een dorp bent begint het volgende dorp alweer na 50 meter.. Een keer gaat het mis: ik rijd te hard en word aangehouden. Op schoolmeesterachtige toon wordt e.e.a met plaatjes uitgelegd. Ja, ik zat fout, excuus. Een boete lijkt terecht, dat is in NL niet anders. Hoeveel? Ja, dat ligt aan mij ( dat is dan wel weer ongebruikelijk naar NL-maatstaven..) Hebben ze een pv of een kwitantie.. Nee, ik kan het zo met hen regelen.. Nou ja zo'n 8 euro lijkt mij ruim voldoende.. Als ik daarmee doorkan ben ik wel tevreden.. ! De ome agenten blijven verder vriendelijk en voorkomend, een beetje schouderkloppen en ik zit weer op de weg. In Uman overnacht ik in een onvervalst Sovjet hotel met dito service. Ook de dame achter de balie is onvervalst Sovjet, ik schat haar rond de 55. Type Svetlana: oranje geverfd haar dat al aan het uitlopen is, dik in de make-up, wat gezet en een mooie bloemetjesjurk ( model oma ) Ze is eerst wat nukkig maar als ze merkt dat ik op de motor ben ontdooit ze en draait als een blad aan de boom om: ze is erg gecharmeerd van de Suzuki en wil wel een ritje maken. Zo gezegd zo gedaan, andere dames in de buurt worden opgetrommeld om het spektakel te aanschouwen. Hoeft ze geen helm op? Nee hoor.. dar doen ze in de oekraine niet aan.. ( ik heb ze idd meer zonder helm zien rijden.. )Sevtlana gidst me naar het Sofiyivka Park, een prachtig park ala Versailles met Svetalana, die eigenlijk Mariana heet, aan mijn zij en honderduit kletsend in een taal waar ik geen bal van begrijp. 

De volgende dag regent het flink als ik opsta. Met enige tegenzin stap ik op de motor: Odessa, here I come! Nog 270 km. Sinds eergisteren dus in deze stad. Bij aankomst scheen de zon alweer. Odessa is zoals ik had gehoopt. Fin de siecle met russische nostalgie. Het doet niet onder voor de architectuur van Lviv en het bruist. Kosmopolitisch is het juiste woord. Internationaal en multicultureel: ik zie hier weer negers en arabieren. Weliswaar mariniers die de haven aan doen.. Ook meer toeristsen die Odessa vanaf een cruiseschip aan doen. De Potemkin trappen, beroemd uit Eisensteins film, zijn een toeristische trekpleister. Druk met veel vreemde kostgangers met exotische dieren waarmee je op de foto kan: uilen, arend, leguaanen, krokodillen, chinchilla's, capucijnerapen, slangen.. Kortom een hele dierentuin. ( in het echt imponeren de trappen wel wat minder.. een grauwe massa beton, maar het uitzicht is mooi en de sfeer bijzonder ). En natuurlijk de Zwarte Zee. Hier ga ik uitrusten voor ik de terugreis weer aanvang. 

Zo af en toe denk ik aan mijn werk. In de eerste plaats natuurlijk aan Natasja, maar ook omdat het hier hoog zomer is en het zomercircus en het afstudeerfeest er aan zitten te komen. In Lviv zag ik een felicitatie-ceremonie van net afgestudeerde politie-agenten. Ongeveer 400 man. Die felicitatieronde ging verdomde snel. Ik heb nog wel wat tips voor de afstudeercie. Discipline is hier het sleutelwoord. En ja de communicatie natuurlijk tussen mensen die elkaars taal niet spreken.. 

Overigens is contact leggen niet moeilijk, maar het blijft bij het uitwisselen van basisinfo. Vooral de motor roept veel vragen op.. Nu ben ik helaas niet zo van de techniek.. Ze willen graag vooral weten hoeveel PK ( 72 ) en hoeveel cillinders ( 2 ), maar daar blijft het dan vaak ook bij  Ik heb het goed, en hang echt de toerist uit. Oekraine is niet zo slecht als sommige gidsen of verhalen ons doen geloven, daar staat tegenover dat niet alles rozengeur en maneschijn is. Het verschil tussen stad en plattegrond is groot.. Het is bijzonder daar door heen te rijden. Morgen, door Moldavie, op weg naar Roemenie, naar Daniella & Sandy in Oradea.

Voor nu : shchslyvo !