In Europa

Zo’n blog is wel leuk, maar vergt een zekere discipline.. ! Ik loop dus wat achter.. Deze update is er een in vogelvlucht want Odessa heb ik inmiddels achter me gelaten en via Moldavie, Roemenie, Hongarije en Oostenrijk in Italie beland…

Odessa: lyrisch kan ik erover zijn, grote stad, compact centrum. Mondaine badplaats ‘russian-style’. Aan Otrada-Beach en op Arkadia is het goed toeven. Het zee-water is nog niet helemaal op temperatuur, maar de zwembaden direct op het strand wel;-) Hier kom ik tot rust en begin eindelijk aan Tolstoj, die al ruim een jaar op de plank lag. Odessa uit was wel even wat puzzelen ( of nou ja, dat is eigenlijk een understatement ) maar eenmaal in de goede richting zat ik met zo’n twee uur in Moldavie.

Palanca: Moldavische grenspost en de enige legale grenspost in het zuiden. Om problemen te voorkomen was het zaak niet via Tiraspol ( wie kent het niet van FC Sherrif Tiraspol ) in te reizen omdat Transnistrie door geen enkel land ter wereld wordt erkend ( behalve de Russen ), het een schurkenstaatje is, en de grenspassage met de EU bemoeilijkt. Je krijgt nl. geen in-en uitreisstempel zodat het lijkt of je illegaal de EU inreist vanuit de Oekraine.. Palanca dus: na een mooie weg met veel dooie vossen en schildpadden onderweegs ( da’s weer eens wat anders dan dooie katten en vogels ) stond ik al snel aan de grens.. ?? Dat kon niet kloppen vlgs. mijn kaart. “ Is this Palanca? Ja, hoor ik stond er echt… Eerst aan Oekraiense zijde alle formaliteiten, vervolgens een stukje niemandsland en na de borden Moldova de Moldavische ptocedure. Ik was de enige passant, dus dat ging relatief snel.. enkel de ‘ eco-tax’ was mij wat onduidelijk. Wat voor tax? Waarvoor kon ik wel raden, maar ik had eerder idee dat dit een ‘help-yourself-tax’ was….Voordeel was dat ik wel gelijk wat Moldavische lei op zak had en niet meer hoefde te wisselen en na te denken over de koers ( wat tocht al niet mijn sterke kant is ) Van die eco-tax doen ze overigens niets aan het zwervuil langs de kant van de weg viel mij op, maar misschien gebruiken ze het dan wel om roetfilters te plaatsten op de oude dacia's die uit Roemenie komen ;-) Moldavie was heet, de mensen apathisch ( maar misschien kwam dat wel door het weer .. ) en de bouwstijl typisch Sovjet zeg maar. Dan bedoel ik niet de Sovjet-gotiek die mij wel aanspreekt, maar eerder de vormeloze grijze blokken beton die overal hetzelfde zijn.. Chisinau zelf zal ik niet snel aanraden als stedentrip, maar als je toch in de buurt bent is het wel een bijzondere ervaring. Het is overigens niet allemaal kommer en kwel in ‘ het armste kindje van Europa’. De wijngaarden zijn schier eindeloos, de beste wijnen in de regio komen uit Moldavie en eerlijk is eerlijk: die was best goed.

Roemenie: even snel als ik Moldavie ben ingereisd was ik er ook weer uit. De cava en salata vinete (aubergine ) van Daniella lonken. Na de grens rijd ik gelijk Europa binnen. Alles fris in de verf, betrekkelijke goede wegen, EU-bouw-projecten… Via Iasi  naar de kloof van Bicaz, deze weg schijnt voor motorrijders een Walhalla te zijn.. ! Idd de moeite waard en in een moeite door passeer ik Lacul Rosu, het Rode Meer, welke in werkelijkheid gewoon groen is…

Oradea: zoals altijd een enorm gastvrij onthaal door Danniella & Sandy. De hondenroedel breidt zich ondertussen gestaag uit… De teller staat op 10 inmiddels. Het zijn allemaal van die inteelt-misbaksels maar door D gered van een wisse dood op straat. Onlangs stond bij ons nog in de krant dat Roemenie alle straathonden wilde afmaken ( het zijn er echt ontzettend veel.. ! ) maar dat stuitte op een breed gedragen EU-protest.. Voor degenen die D&S kennen: ze zijn inmiddels verhuisd naar een vrijstaand huis aan de rand van de stad, niet ver van hun oude huis. Ze kunnen beschikken over een enorme tuin met boomgaard. In diezelfde tuin waren ook de leeuwen gehuisvest die af en toe de buurt onveilig maakten als ze weer eens door de omheining braken. De circusleeuwen en hun jongen ( die onder slechte omstandigheden bij het rondreizende circus verbleven) zijn door bemiddeling van Danniella & Sandy nu ondergebracht in Drakenstein in Kaapstad ( zie link )

Wie denkt dat alleen reizen saai is vergist zich: het is best lekker om met niemand rekening te houden en je eigen programma te trekken. En echt alleen reizen doe je bijna niet meer dankzij What’s App en sms.. ;-) Er is veelvuldig contact met het thuisfront… toch is het ook prettig om weer makkelijk te communiceren, we kletsen wat af.. Uiteraard komt ook de tuica ( tzujka ) op tafel. Sandy verzekert me dat deze echt goed is.. Pruimenbrandy is eigenlijk een te nobele omschrijving ( dat concludeer ik op basis van eerdere proeverijen ) voor deze spiritus, maar eerlijk is eerlijk.. Deze smaakt echt goed en is door de zwager van S gestookt. Ik durf nu ook wel te bekennen dat een eerdere anderhalf liter cola-fles, die we steevast voor familie meekregen als we weer terugreisden naar NL, wel eens door de toilet is verdwenen. Dagenlang stonk het dan nog naar alcohol in huis…. ! Dit keer geeft D dus geen tuica mee, maar staan er potten wodka-jam ( really, you don’t tast the wodka anymore ) klaar en de basis voor salate vinete.. Eeeh, Dani, hoe denk je dat ik dat allemaal op de motor meekrijg?

Het plan was eigenlijk dat ik Albert zou treffen in Oostenrijk, Wenen om precies te zijn! Maar als ik bij Dani en Sandy ben ontvang ik een uitnodiging voor de diploma-uitreiking van Hans en ook Sjors geeft een feestje ter ere van zijn afstuderen.. Tja, wie wil daar niet bij zijn.. Via Hongarije ( valwinden en regen ) en Oostenrijk rijd ik daarom eerst naar Noordijk..

Oostenrijk: op weg van Breda naar Noordijk hoort Albert een opmerkelijk bericht over Hallstatt: chinezen kopieren Oostenrijks dorp. Hallstatt staat op de Unesco werelderfgoed lijst. Zo pittoresk dat de Chinezen het besluiten na te bouwen. Halstatters boos, bang dat geen Chinees nog naar ha-ha- Hallstatt komt . Nieuwsgierig geworden zetten we Wenen even in de koelkast. De aanvankelijke boeking wordt geannuleerd, maar na een weekje feestjes en wat klussen thuis ( en niet al te beste weersvooruitzichten ) laden we de Pixo in en rijden begin juli richting Hallstatt… Nou we begrijpen die Chinezen wel hoor: werkelijk wonderschoon, tussen de bergen aan de Halstatter See. Geen chinees gespot, wel veel Japanners. Het hotel serveerde typisch Oostenrijkse gerechten, de semmerknodel hebben wel eens beter gesmaakt      ( gelukkig hadden we de hondjes bij ons, die waren aanzienlijk minder kritisch.. ) maar de Gruner Veltliner was heel smakelijk ;-) We waren eigenlijk wel verrast door al het natuurschoon in Oostenrijk, prachtig! Heerlijk lopen in de bergen en even afkoelen in de bergrivieren. Roosje oveschatte zichzelf enigszins en werd bijna meegesleurd door de stroming.. gelukkig kon ik reddingzwemmen .. ! Ook over de Pixo niets dan goeds..! Of nou ja, we hebben in ieder geval geen een keer hoeven uitstappen om te duwen.. ( maar een helling van 23 % was wel zwoegen.. )

Italie: weer-online ( wat moet je zonder? ) voorspelde weinig goeds voor Oostenrijk. Reden om langzaam af te zakken naar Italie. Eerst naar San Vito al Tagliamente waar we op een agriturismo verbleven. Eigen wijn-productie en goed restaurant. Prachtig oud pand waar we ons hebben overgegeven aan het niks-doen. Het was er stikheet dus aan het zwembad gelegen en Tolstoj maar weer eens opgepakt.. ! De eigenaresse van het complex was zelf ook niet vies van een wijntje uit eigen huis. Een echte Italiaanse dronken tor, die ons ’s avonds met dubbele tong van culinair advies voorzag. Van de daarop volgende weken hebben we een agri-turismo-tour gemaakt. Faenza , Riolo Terme, en vervolgens nog wat zuidelijker Umbrie in. Pietralunga was onze laatste standplaats. In de ochtend wat cultuur en cappucino ( o.a Gubbio, Assissi, Montone ) en rond 16.00 uur een Aperol moment totdat we aan konden schuiven bij Marielle. Wat een leven.. Sjaak had het op dit laatste adres wat moeilijker en kon zijn hormonen nauwelijks de baas. Op de boerderij liet hhij zijn oog vallen op Pritchula, een klein mormel dat loops bleek te zijn...We hebben hem een nacht verbannen naar de badkamer omdat onze nachtrust er onder leed... Roosje was evenmin erg gesteld op Bella Italia deze dagen, maar trok later bij :-)  Eigenlijk hadden we plannen om door te rijden naar het zuiden en de oversteek te maken naar Albanie. De kaartjes van Prince konden we immers makkelijk verkopen ( hij was immers ook in Perugia, da’s maar 60 km verder-op ), maar eigenlijk kon ik dat wel moeilijk over mijn hart verkrijgen… ! De 24^ste juli hebben we daarom de terugreis aangevangen en waren we precies op tijd thuis voor een fantastisch concert in Ahoy..